Üç kuruşluk Leş Kargaları

Kurumuş çamurun dalga dalga izleri küçücük ellerinin üzerini karartmış. Tırnaklarının içi kir dolu. Simsiyah. Otobüs durağındaki reklam panosunun metal direğine tutunuyor. Küçücük elleri gözüküyor sadece. Panonun arkasından çıkıveriyor bir anda. Şirin mi şirin, güleç mi güleç. Elinde 3 tane peçete poşeti var. Durakta bekleyenlere uzatıp satmaya çalışıyor.

Göz göze geliyoruz. Nereden geldi, nerede yaşıyor, ailesi nerede, akşama ne yiyeceğini biliyor mu, nerede ve hangi koşullarda uyuyor? Tahmin ettiğim cevabı, içimi burkan soruları birkaç saniye içinde geçiriyorum aklımdan.

Yaklaşıyor bana. Konuşamıyor. Suriyeli olduğunu anlıyorum. Bir miktar para çıkarıp veriyorum. Mendil poşetlerinin üçünü birden vermeye kalkıyor bana. İçim daha bir kötü oluyor. Küçücük bir çocuğun karşılıksız para kabul etmemesi gerektiğini kendisine düşündürmem için peçeteleri almak zorundayım ama peçeteleri alırken içim acıyor aynı anda. Diğer yandan, çok sinirleniyorum.

Doyumsuz, iğrenç, paranın çığırından çıkardığı insan müsveddeleri geliyor aklıma bir an. Karşımda, verdiğim 3-5 kuruş için 3 mendil poşetini birden bana uzatmak gereğini hisseden Suriyeli çocuk.

Lanet olsun bu çocuğu bu hale düşürenlere. Sinirim yüzüme yansımış olmalı ki, mendil poşetlerini uzatırken bakışları ciddileşiyor kızın. Hemen değiştiriyorum yüz ifademi. Güler yüzlü bir bakışa ihtiyacı var çünkü. Hayatın çirkin yüzlerini görmekten daha küçücük yaşta bıktığını sandığım bu kıza, leş kargalarına kızdığım için ciddi dahi bakacak lüksüm olmadığını hatırlatıyorum kendime o an.

Ancak ısrarla bir poşeti alıyorum ve paranın tamamını bırakıyorum kendisine. 3 kuruşluk peçete poşetlerinin milyonlarca paraya yaşatamayacağı duygular. Bu küçücük kirli elli kızın hak etmediğini düşündüğü bir parayı kendisine verdiğim için ahlaken yanlış bir şey öğretmiş olabilir miyim kendisine diye düşünmek bir yandan. Sonra, bu mu yani ahlaki bozukluk diye kendimle tartışan halim.

Suriyeli çocuk, sadece denk geldiğim milyonlarcasından biri. Yaşamın yol ayrımlarında tercihler yapacak. Belki de hiç tercih yapamayacak. Mecbur kaldığı bir hayatı istese de, istemese de yaşayacak belki de. Bir gece tepesine inen bir bombayla ölecekti belki. Belki de sadece ve sadece yaşamını sürdürebilmenin şansını yaşıyor şimdi. Belki iyi bir insan, belki de kötü bir insan olacak bir gün. 3 kuruşun 3 poşetlik dürüstlüğü bir ömür devam edecek mi vicdanında acaba?

Başkalarının, küçücük çocukların sefaletine üzülmez, acımaz leş kargaları. Kendi ihtişamlarının teminatıdır başkalarının sefaleti. O başkaları ölümü yaşasalarda, hissetseler de.

İrkiliyorum her ölümün arkasından Dolar'ın kaç olduğunun hesabının yapılmasına. ".... saldırıda ölenlerin sayısı ...ya yükseldi ve Dolar ...ya dayandı". İnsanlığın ölümden sonrasına biçtiği bedel bu. Ölümden sonranın fiyatı var.

Batan bankaları birkaç ayda kurtaran dünya, 3 kuruşluk bir alışverişin açığa çıkardığı dünyayı petrolün fiyatı kadar önemsemiyor. İnsanın kendisinde mi, düzende mi, her ikisinde de mi terslik?

Karamsarsın diyorlar bazen bana. "Gösterin iyi olacak bir şey, iyimserliğe hazırım" diyorum. Hem, etrafımızda olup bitenleri görüp, analiz edip bir sonuca varmak için iyimser-karamsar duygulara ihtiyaç mı var? Gördüklerimizden, yaşadıklarımızdan, okuduklarımızdan çıkardıklarımız var sadece.

İnsanoğlu ürememeli artık. Suriyeli kızın milyonlarcası her ırktan, dilden, dinden var. Sıkıntı, ırkta, dilde, dinde zaten. Farklılıklara tahammülü yok insanın. Leş kargalarının dümenindeki Suriyeli çocuk, bir Yahudi, bir Hırıstiyan olsaydı, o 3 kuruş için dahi Türkiye'de dolaşabilir miydi acaba? Emin değilim artık. Hem de hiç. Ve bu, benim içimi acıtıyor çok.